Parklar yatak odam, banklar karyolam!
Eskiden evliydim; artık evsizim…
Evsiz bir yaşam bu; eşsiz bir yaşam bu!
Tek eşyam çantam…
Çantam hem elbise dolabım, hem çalışma masam, hem kütüphanem, hem yemek masam…
Elimde çantam ve hayalimde O…
İkisi de ayrılmaz parçam.
O, LO’nun yarısı…
Bölünürse ikiye LO, yarısı O…
Toplanırsa L ile O, eder LO…
LO yürüyor; adil, özgür, eşit, kardeşçe bir dünya idealini gerçekleştirmek için.
LO yürüyor; dikenli yolları aşa aşa, çile yumağını aça aça…
O ise vazgeçti yürümekten.
“Yürüyecek ne inancım, ne gücüm kaldı” dedi O…
Ve koptu LO ile O…
Artık O’nun kendisini değil, hayalini götürüyor her gittiği yere LO…
LO benim…
O sevdiğim…
Yanımda sevdiğim O yok artık; insanca-hakça bir dünya ideali olan O var.
Ben O’nu hiç eksilmeyen, hep artan bir aşkla sevdim!