Senede bir günü Sevgililer Günü olarak kutlayan zamane insanı için diğer her gün sevgisizler günü!
Maalesef insanın s’si ile sevginin s’si sevmiyor birbirini!
Papatya fallarında “seviyor” çıksın istiyorsak da hep “sevmiyor” çıkıyor.
“Sevgi” çıksın istiyorsak da hep “sevgisizlik” çıkıyor.
Oysa sevmekle başlar insanlık…
İnsanlığın var mı insan?
İnsanlığı olan insan, Irak’ta, Suriye’de olduğu gibi milyonlarca insanın her gün tonlarca bomba yemesini TV karşısında yiyip içip, güle oynaya seyreder mi?
Atılan tonlarca bomba sonucu onbinlerce bebeğin kopan kafalarının, kollarının, bacaklarının havalarda uçuşmasını bir savaş oyunu seyreder gibi seyreder mi?
Haline yağmur bombaları yemiş bulutlar gibi ağla insan!
İnsanlığını öldürmüş insan!
Acaba seni bu durumdan kurtarmak için ne yapsak?
Tüm işlemleri sevgi alış-verişi üzerine olan bir sevgi bankası mı kursak?
Ya da “Aşırı sevgi kaybeden insanlık için çok acele sevgi aranıyor” şeklinde anonslar mı yapsak?
Yoksa yüreğinin kaloriferlerini tamir mi ettirsek?
Çünkü sevgisizlik derin dondurucuya dönüşmüş buz gibi bir yürekte yaşar; kaloriferleri çalışan sımsıcak bir yürekte yaşayamaz.
Yüreği derin dondurucuya dönüşmüş insan; titre ve kendine dön!
Günümüzde sevgisizliğin zirvesinde olan insan; sana yeniden kutsal kitaplar gönderilse herhalde onların ilk emri şu olurdu:
Sev!